zivarallat

خصوصی 

ترین صنعت میهن استراتژی ندارد هجوم کفش‌های چینی به بازار کشور‌ایران تهدیدی هست که به لحاظ می رسد از داخل این محرک تهدیدی، فرصت‌های تاریخی را فراروی صنعت کفش قرار داده می باشد .در شرای با یک نگاه روندگرا و کلیت‌نگر به روند ورود کفش‌های چینی به بازار کشور‌ایران و فعل و انفعالات این صنف متکثر در رویا رویی و مواجهه با کفش‌های چینی‌ نگریسته گردیده این رخداد منجر شد که فعالان صنعت به خویش آیند و خواسته و اجباری با نگاهی موقعیت‌گرا منزلت و تکان پیشین تا هم اکنون و فرایند آینده را زمینه وارسی قرار دهند .در هیچ مقطعی از مورخ اقتصادی جمهوری اسلامی ایران به ویژه در دو سده اخیر تا این اندازه صنعت کفش از پوسته خارج نشده و فرصت‌ها و تهدیدهای فراروی این صنعت در

لایه‌های تحتانی و فوقانی افکار همگانی از مقامات دولتی، صنعتگران، کارشناسان و عموم مردمان یا مصرف‌کنندگان برجسته نشده می باشد . در صورتی‌که تا چندی پیش تنها این متخصصان، مدیران، کارفرمایان و کارگران صنعت کفش بودند که از واژه و کلمه کفش چینی، در هراس بودند حالا طبقه میانگین جامعه یا مصرف‌کنندگان کفش‌های ایرانی از بعد ها تهدیدهای اقتصادی کفش باخبر هستند . این پرسش را فراروی مدیران، متخصص ها و کارشناسان این صنعت قرار می‌دهد که آیا تداوم حیات پرتحرکت صنعت کفش را تنها واردات کفش‌های چینی مورد تهدید قرار داده است؟ یا این که این‌که این صنعت باطن خویش با مولفه‌های بسط نیافتگی مواجه میباشد که چنانچه هم درحال حاضر برای رفع سختی ها مورد اشاره، طرح‌ریزی

گوشواره نقره شیکراهبری رخ نگیرد، حالت برای اضمحلال پرشتاب آماده خواهد شد؟به لحاظ می رسد، واردات کفش‌های چینی برای صنعت کفش تنها یک زنگ خطر یا این که Alarm بدون شوخی هست که چنانچه فعالان این صنعت نارسایی‌های راهبردی گسترش پاره ای و کیفی درون‌زای خود را از رمز برندارند، این متغیرهای باطن قسمتی می تواند در آتیه برای آن‌ها دشواری‌های غیرقابل پیش‌بینی را تولید کند . با یک نگاه برونی و خارج از صنف به معضلات کنونی و فراروی بسط نیم‌نگاهی انداخته شود مهم ترین نارسایی این صنعت که پرورش و بسط آن را دچار عدم توازن و پراکندگی کرده این است که صنعت همانند بخش اعظمی از رشته‌های صنعتی فاقد چشم‌انداز راهبردی هست . صنعت کفش فاقد یک طرح جامع Master plan هست .